Langzaam loop ik achter je de trap op en zie hoe groot je eigenlijk al geworden bent. Je staat zo mooi, oprecht en puur in het leven. Hier binnen ben je veilig, maar daar buiten waait een harde wind. Een stormachtige wind vol met meningen en veronderstellingen, vol met woede en oneerlijkheid, vol onbegrip en gehaastheid, vol met ik, ik, ik en zo weinig van ons.
Zelf kan ik af en toe al nauwelijks rechtop blijven staan in deze harde wind, hoe kan ik jou daar het beste op voorbereiden. Bij helpen en ondersteunen. En niet alleen jij, maar zoveel andere kinderen op deze wereld. Is het beeld wat onze kinderen vandaag de dag zien, wel het beeld dat ze moeten zien? Dat wij willen dat ze zien?
Ik twijfel, steeds meer en meer. En wil mijzelf er ook tegen verzetten, het omdraaien, terug naar een situatie van meer rust, meer genieten, meer houden van, meer lachen, meer……….. Maar ik merk dat ik het in mijn eentje niet red. En waar moet ik beginnen? Liefst overal tegelijk, maar de kans van slagen is dan wel erg klein.
Maar dat ik wil beginnen is iets waar ik nu niet meer over twijfel. In kleine stapjes, één ding tegelijk. Elke week een nieuw aandachtspunt. En hoe mooi zou het zijn als je mee doet? Niets groots, gewoon thuis, samen met degenen die je lief zijn, of daarbuiten, voor degenen die er ook aan toe zijn. En deel wat je doet, maak bewust.
Vanaf morgen, mijn eerste doel. Ik kan niet wachten om te beginnen. Wie weet tot morgen. Voor jou.
PuurJij.